„Wichrowe wzgórza” Emily Bronte to powieść gotycka, wiktoriańska i mimo wszystko romantyczna ze względu na tragiczną, demoniczną miłość Catherine i Heathcliffa. Ma ona ciekawą kompozycję, pełną retrospekcji i dwóch narratorów: Nelly i Lockwooda. Ogromną rolę odgrywa w niej natura, która jest posępna, mroczna, nie ma w niej miejsca na piękne ogrody. Pogoda jest zazwyczaj deszczowa, niebo ciemne i zdające się wiecznie zapowiadać burzę. Tworzy to niepowtarzalny, przerażający klimat utworu. Cały świat otaczający bohaterów jest smutny. Miejsce akcji wydaje się być wyludnione. Domy wybudowane zostały w stylu gotyckim. Są wielkie i zawsze ponure. Światło zdaje się do nich nie docierać. Mroczność natury i otoczenia symbolizować może nieustępliwy charakter Heathcliffa i mrok jego duszy. Catherine i on poznają się już w dzieciństwie, gdy ojciec dziewczyny przywozi pewnego razu do domu bezdomnego chłopca. Chce go wychować i dbać o niego, a dzieci od razu się zaprzyjaźniają. Jednak krótko po śmierci starego Earnshawa, jego syn zaczyna znęcać się nad Heathcliffem, który zostaje zdegradowany do rangi parobka. Brat Catherine od początku nienawidził przybłędy i nie był w stanie się do niego przekonać. Po śmierci ojca czyny jego syna stają się bezkarne. Heathcliff ciężko pracuje i jest nieustannie poniżany. Catherine postanawia wyjść za Edgara Lintona, łamiąc tym samym serce swego przyjaciela, który jest z nią jednością. Heathcliff słyszy rozmowę Cathy z Nelly, w której dziewczyna stwierdza, że związek z Heathcliffem ośmieszyłby ją. Miota się więc pomiędzy dzikim uczuciem do przyjaciela, a społecznymi ambicjami. Heathcliff wybiega z domu i wraca dopiero po długim czasie zupełnie odmieniony. Stał się bogaty, dostojny, nie widać w nim śladów poprzedniego życia. Wygląda, jak wielki właściciel ziemski, który nienawidzi wszystkich, którzy go w przeszłości poniżali. Zdobywa Wichrowe wzgórza. Chce również zemsty na Edgarze za odebranie mu ukochanej, więc żeni się z jego siostrą – Izabelą. Podczas małżeństwa jest ona nieustannie poniżana i bita, co staje się powodem jej ucieczki. Catherine ciężko choruje. Heathcliff odwiedza ją w tajemnicy. Podczas ich rozmowy staje się pewnym, że bardzo się kochają i że ich miłość zrodziła wiele nienawiści. Stała się uczuciem wyniszczającym. Podczas ich spotkania Heathcliff wyrzuca Catherine, że to ona sama złamała serce i jego, i jej własne. Ich rozmowa świadczy o tym, że sa jedną duszą w dwóch ciałach. Mężczyzna wyznaje, że jej wybacza i że kocha swoją morderczynię. Dialog ten jest tragiczny i pełen wielkich emocji. Oboje targani są namiętnościami. Wkrótce po tym Catherine umiera, zostawiając po sobie córeczkę – również Cathy. Izabela również odchodzi, osierocając synka – Lintona. Heathcliff stanowczo nakazuje zamieszkać chłopcu ze sobą. Oczywiście nie jest to spowodowane ojcowską miłością, a chęcią dalszego mszczenia się na Lintonach. Między młodymi tworzy się romans poboczny, który jest tajemnicą. Heathcliff zmusza młodą Cathy do wyjścia za jego syna i tak oto owdowiała szybko panienka mieszka w Wichrowych wzgórzach. Heathcliff popada w coraz większy obłęd spowodowany miłością do Catherine. Posuwa się nawet do otworzenia jej trumny, by ponownie zobaczyc twarz ukochanej. Jest zdesperowany i bezwzględny. W chwili jej śmierci wykrzyczał, by jej duch go nawiedzał, by nie zaznała spokoju tylko udręczona była cały czas z nim. Tak więc się dzieje. Autorka wprowadza postać fantastyczna – ducha Catherine. Nawiedza ona Lockwooda, mówiąc mu, że błądzi po wrzosowiskach już dwadzieścia lat. Ponownie mamy do czynienia z grozą i nieokiełznaniem przyrody. Catherine za życia była kapryśna i bardzo rozpieszczona. Nie umiała docenić prawdziwej miłości. Pozostała wierna opinii innych. Zabiła samą siebie, odchodząc od Heathcliffa. Umarła na tajemniczą chorobę, być może z żalu do samej siebie. Heathcliff tak bardzo ją kocha, że nie potrafi pozwolić jej odejść po śmierci. Jej dusza jest uwięziona. Heathcliff wreszcie umiera, chcąc tego. Żadna z dusz obojga kochanków nie jest już nękana. Następuje wyzwolenie z koszmaru. Powstaje nowe uczucie, równie silne, jak miłość Catherine i Heathcliffa, pomiędzy jej córką a Haretonem. Cały więc plan Heathcliffa zostaje zniweczony, gdyż paradoksalnie to właśnie on połączył tych dwoje.